Mi perro me rompió la cafetera.
Tuve que subir a tu casa, a la de la vecina instalada en el ático, recién llegada de un pequeño pueblo francés perdido en el mapa, con farmacia, iglesia, bar y para de contar.
Me abriste la puerta con unas ojeras kilométricas y un pijama de los Teleñecos, invitándome a pasar diciendo, con un tono comprensivo, que tu tampoco podías vivir sin café. Una cosa llevo a la otra y acabamos yendo juntos a por una cafetera nueva, riendo en el coche, cantando canciones de los 80 y sorprendiéndonos caminando de la mano por la sección de electrodomésticos de unos grandes almacenes.
Todo continuó como la típica, hasta llegar al punto de aburrida, historia de chico se enamora de chica, y viceversa.
Ya se sabe; besos, baile y sexo.
16 meses más tarde, después de demasiadas horas de autobús para conocer a tus padres y un juramento de amor eterno, llegaron los problemas. Tenía nombre y apellido: Paul Godard. Amigo, de los de toda la vida, de la familia, alto directivo en una empresa de renombre y demasiado interesado en ti, según mi parecer.
Empezaron los roces, las peleas, los achaques y las lágrimas.
Unas semanas y cuatro paquetes de analségicos después confesaste tu infidelidad.
Cortamos. Rompí las películas, quemé las fotos. Esquecinte. Me olvidé de ti. Pero antes de mudarme de piso dejé la cafetera delante de la puerta de tu casa con una nota:
''Lo más gracioso de esta historia, es que nunca tuve perro.''
O can rompeume a
cafeteira.
Tiven
que subir á túa casa, á da veciña instalada no ático, recén chegada dunha
pequena vila francesa perdida no mapa, con farmacia, igrexa, bar e para de
contar.
Abríchesme
a porta cunhas olleiras quilométricas e un pixama dos teleñecos, convidándome a pasar dicíndome, cun ton comprensivo, que ti
tampouco podías vivir sen café. Unha cousa levou á outra e acabamos indo xuntos
por unha cafeteira nova, rindo no coche, cantando cancións dos oitenta e
sorprendéndonos camiñando da man na sección de electrodomésticos duns grandes almacéns.
Todo
continuou como a típica, ata chegar ao punto aburrida, historia de mozo
namórase de moza e viceversa.
Xa se sabe; bicos, baile e sexo.
16 meses máis tarde, despois de demasiadas horas de autobús para coñecer aos teus pais
e un xuramento de amor eterno, chegaron os problemas. Tiñan nome e apelido:
Paul Godard. Amigo, dos de toda a vida, da familia, alto directivo nunha
empresa de renome e demasiado interesado en ti, baixo o meu parecer.
Empezaron
os roces, as pelexas, os achaques, as bágoas.
Unhas
semanas e catro paquetes de analxésicos despois confesaches a túa infidelidade.
Deixámolo.
Rompín as películas, queimei as fotos. Esquencinte. Olvideime de ti. Pero antes
de mudarme de piso deixei a cafeteira diante da porta da túa casa cunha nota:
“O máis gracioso desta historia é que nunca tiven can”.