jueves, 9 de mayo de 2013

(Case) 500 días xuntos.

Mi perro me rompió la cafetera.
Tuve que subir a tu casa, a la de la vecina instalada en el ático, recién llegada de un pequeño pueblo francés perdido en el mapa, con farmacia, iglesia, bar y para de contar.
Me abriste la puerta con unas ojeras kilométricas y un pijama de los Teleñecos, invitándome a pasar  diciendo, con un tono comprensivo, que tu tampoco podías vivir sin café. Una cosa llevo a la otra y acabamos yendo juntos a por una cafetera nueva, riendo en el coche, cantando canciones de los 80 y sorprendiéndonos caminando de la mano por la sección de electrodomésticos de unos grandes almacenes.
Todo continuó como la típica, hasta llegar al punto de aburrida, historia de chico se enamora de chica, y viceversa. 
Ya se sabe; besos, baile y sexo.
16 meses más tarde, después de demasiadas horas de autobús para conocer a tus padres y un juramento de amor eterno, llegaron los problemas. Tenía nombre y apellido: Paul Godard. Amigo, de los de toda la vida, de la familia, alto directivo en una empresa de renombre y demasiado interesado en ti, según mi parecer.
Empezaron los roces, las peleas, los achaques y las lágrimas.
Unas semanas y cuatro paquetes de analségicos después confesaste tu infidelidad.
Cortamos. Rompí las películas, quemé las fotos. Esquecinte. Me olvidé de ti. Pero antes de mudarme de piso dejé la cafetera delante de la puerta de tu casa con una nota:
''Lo más gracioso de esta historia, es que nunca tuve perro.''








O can rompeume a cafeteira.
Tiven que subir á túa casa, á da veciña instalada no ático, recén chegada dunha pequena vila francesa perdida no mapa, con farmacia, igrexa, bar e para de contar.
Abríchesme a porta cunhas olleiras quilométricas e un pixama dos teleñecos, convidándome a pasar dicíndome,  cun ton comprensivo, que ti tampouco podías vivir sen café. Unha cousa levou á outra e acabamos indo xuntos por unha cafeteira nova, rindo no coche, cantando cancións dos oitenta e sorprendéndonos camiñando da man na sección de electrodomésticos duns grandes almacéns.
Todo continuou como a típica, ata chegar ao punto aburrida, historia de mozo namórase de moza e viceversa. 
Xa se sabe; bicos, baile e sexo.
16 meses máis tarde, despois de demasiadas horas de autobús para coñecer aos teus pais e un xuramento de amor eterno, chegaron os problemas. Tiñan nome e apelido: Paul Godard. Amigo, dos de toda a vida, da familia, alto directivo nunha empresa de renome e demasiado interesado en ti, baixo o meu parecer.
Empezaron os roces, as pelexas, os achaques, as bágoas.
Unhas semanas e catro paquetes de analxésicos despois confesaches a túa infidelidade.
Deixámolo. Rompín as películas, queimei as fotos. Esquencinte. Olvideime de ti. Pero antes de mudarme de piso deixei a cafeteira diante da porta da túa casa cunha nota: 
“O máis gracioso desta historia é que nunca tiven can”. 



7 comentarios:

  1. Crisps, este texto es magnífico.
    (Ya te lo dije, ¿recuerdas?)
    Escribe más. Más textos, más veces, más días. Más palabras tuyas.
    Te quiere leer más,
    S.

    ResponderEliminar
  2. Tu escocesa, te admira mucho y y y y no hay nada más que decir. Jo, me encantas.<3

    ResponderEliminar
  3. Increíble.
    Un texto delicioso, me ha encantado.

    ResponderEliminar
  4. Cuánta originalidad! Hay que tener imaginación para escribir así, y se nota que vos la tenés. Felicitaciones, me gustó mucho

    ResponderEliminar
  5. Ola bonita, bueno, realmente levaba moito tempo tratando de buscar un equilibrio entre castelán(que entende moita máis xente) e galego(que é a miña lingua natal, da que namoro cada día) , así que espero que non che importe que che 'roube' a idea de poñer bilingues os textos.
    E por outra parte felicitarte, por gañar una seguidora nova de tantas e máis que te mereces, porque me gustou moito o blog, é moi orixinal, realmente o texto encantoume. E seguirá o pó da sección de electrodomésticos daqueles grandes almacéns como testigo mudo dun amor roto, dun corazón esmagallado, retorto coas propias mans da súa dona. Espero ler máis, deixoche o meu blog non-bilingue, por agora, por se te queres pasar, que eu pola túa 'casa' pasareime a míudo, así que se queres, xa sabes, eu encantada de terte por ahí:)
    http://nuncahevistonadacomotusojos.blogspot.com.es/
    Abur e un bico :3

    ResponderEliminar